Archives for styczeń 2015

Dzisiaj dwa przykłady na to, jak to trzeba mieć oczy dookoła głowy w polskim sądzie.

Przykład pierwszy – opisywany już przeze mnie we wpisie Bolesna pomyłka sądu okręgowego.
W skrócie:
1. Sąd I instancji zasądza roszczenie główne i odsetki zgodnie z treścią weksla
2. Sąd II instancji uchyla poprzedni wyrok i zasądza roszczenie główne oraz mniejsze odsetki – niezgodne z treścią weksla i niezgodne z prawem.

Powód jest „do tyłu” o dość sporą sumę odsetek. Ponieważ roszczenie jest prawomocne, składa skargę o niezgodność z prawem prawomocnego orzeczenia – przepisy dopuszczają taką procedurę.

Sąd Najwyższy odrzuca skargę kierując się następującą logiką:
1. Wyrok jest zgodny z prawem, ponieważ nie oddala roszczenia o odsetki,
2. A to, że „przy okazji” zapomniał część z nich zasądzić, to nie może być przedmiotem skargi.

Z tego należy wyciągnąć wniosek, że teraz powód po raz drugi musi pozwać o odsetki, co do których sąd „zapomniał” je zasądzić lub „zapomniał” je oddalić.

***

Druga sprawa dotyczy klienta kancelarii Remitent pozwanego z weksla. W pierwszej instancji wyrok korzystny dla nas:
1. Sąd uchyla nakaz zapłaty
2. Sąd zasądza koszty na rzecz pozwanego.

Oczywiście pełnomocnik strony przeciwnej składa apelację, która zostaje odrzucona, ponieważ… analogicznie jak w poprzedniej sprawie – sąd I instancji, oprócz uchylenia nakazu zapłaty, zapomniał oddalić roszczenie, więc nie bardzo jest na co składać apelację, skoro do oddalenia roszczenia nie doszło. Nie doszło też do zasądzenia roszczenia. Ot, taki „pusty” wyrok, z którego niewiele wynika. Może poza zasądzeniem ponad 7000zł kosztów na rzecz naszego klienta :)

Strona powodowa ma teraz ciężki orzech do zgryzienia, a strona pozwana może odczuwać niejaką Schadenfreude. Rodzi się wiele pytań – jak powód może teraz „sprostować” taki wyrok, co z opłatą za apelację; a jeśli uznamy, że powództwo należy wytoczyć na nowo, to co z kosztami pierwszej sprawy?

Wniosek z tego jest taki, że trzeba bardzo dokładnie przypatrywać się temu co dokładnie sąd zasądza, uchyla bądź oddala, ponieważ to, co może się na pierwszy rzut oka wydawać wygraniem lub przegraniem sprawy w rzeczywistości tym czymś może nie być.

W połowie ubiegłego roku opisywałem sprawę przed Sądem Rejonowym w Pleszewie, który uznał, że pozew i weksel to za mało i wezwał do usunięcia takiego braku formalnego żądając wskazania innej niż weksel umowy oraz przedstawienia deklaracji wekslowej.

Nieszczęsny powód może rozważać dwie strategie zachowania w takiej sytuacji – pragmatyczną i pedagogiczną.

W tej pierwszej, wyszedłszy z założenia, że ustawa prawo wekslowe w pleszewskim sądzie się nie przyjęła, udać się z zasądzeniem roszczenia do innego sądu. Wówczas należy wycofać powództwo, lub spokojnie poczekać na zapowiedziany zwrot pozwu.

W wariancie pedagogicznym należy zastosować środki odwoławcze, doprowadzając do przyjęcia pozwu, ryzykując jednakże zarówno dłuższym postępowaniem, jak i późniejszym rozpatrywaniem sprawy przez sąd, u którego na pierwszy rzut oka widać, że merytorycznemu rozstrzygnięciu będzie można wiele zarzucić (pisząc wprost – sąd nie zna prawa).

W tym przypadku wybór padł na zmianę sądu i czekanie na zwrot pozwu. Efekt tego czekania był taki, że po pół roku sąd zwrócił pozew i weksel de facto, to znaczy odesłał je w liście powodowi, ale nie wydał zarządzenia o zwrocie pozwu, tylko ponownie wezwał do uzupełnienia jego braków. Pod rygorem zwrotu pozwu (czyli czego?:)

Smutne kuriozum, które prowadzi tylko do jednego wniosku – unikać Sądu Rejonowego w Pleszewie.