W wielu polskich filmach z okresu przedwojennego, jak również z późniejszych filmów, których akcja dzieje się w tamtym okresie, możemy znaleźć wiele ciekawych motywów wekslowych (choć – oczywiście – motywy takie można także znaleźć we współczesnych produkcjach traktujących o współczesnych czasach).
Przykładem może być film-musical „Hallo Szpicbródka” z 1978 roku, opowiadający historię przedwojennego kasiarza, który wkupuje się w bycie wspólnikiem w teatrze, aby pod pozorem remontu przez jego podziemia włamać się do położonego obok banku. Sam teatr cienko przędzie, dyrektor płaci klakierom wekslami i potem ma problem ze spłatą długów. Nowy wspólnik, który chce uchodzić za majętnego, wykupuje zobowiązanie:
Z powyższego można wyciągnąć praktyczny wniosek – dla osoby postronnej dowodem istnienia długu jest sam weksel – proszę zauważyć, że grający w tym przypadku przez Piotra Fronczewskiego nabywca weksla nawet słowem nie zwraca się do stojącego obok wystawcy – widząc wystawiony przez niego weksel z góry zakłada, że dług taki istnieje. Nie interesuje go przy tym powód, dla którego weksel został wystawiony. Wystawca weksla powinien zatem pamiętać, że wystawiając weksel kreuje dług oparty wyłącznie o ten dokument. W przypadku jeśli wystawca chce w drodze wyjątku umówić się z remitentem, że jego pociągnięcie od odpowiedzialności z weksla będzie uzależnione od pozawekslowego warunku, powinien zastosować do tego rektaweksel, czyli weksel z zakazem indosowania (sprzedaży). Czyniąc inaczej (a tym bardziej, podpisując goły blankiet weksla) sam wystawca rażąco się zaniedbuje – wówczas próba imputowania rażącego niedbalstwa nabywcy wekslu – jak to często ma miejsce w zarzutach – jest tylko próbą ukrycia przez wystawcę swoich błędów. Istnieją klauzule wekslowe mające na celu danie do zrozumienia osobom postronnym, że przed nabyciem powinni zapoznać się z umową wekslową i zbadać zasadność wypełnienia weksla. Niestosowanie ich przez wystawcę zwalnia nabywcę z domyślania się czegoś, co nie wynika z treści weksla.
***
W innej scenie – komornik, z którym wielu wierzycieli zechciałoby współpracować i dziś – „gdzie jest kasa?!” na powitanie, a dalej same zajęcia, zwane tam zasekwestrowaniem – lustro bez oprawy – 20zł, krzesło – 30zł, frak na aktorze, sukienka na tancerce – dla tego komornika nie ma ruchomości nie do zajęcia :)
Były też i to nie na filmach słynne weksle na mankietach, takich odpinanych. Czy ktoś taki weksel widział ? A może ktoś widział nakaz zapłaty w nakazowym na wekslu ?
Panie Arturze, do dzieła! ;)
Abstrahując od weksli. Odpinane mankiety i kołnierzyki owszem i były. Niestety ówcześni właściciele takich koszul często prali jedynie właśnie odpinane elementy koszuli zapominając nijako o niej samej. Swoją drogą ciekawe kiedy (bo to, że moda wraca jest faktem chyba bezsprzecznym) wrócą do łask takie koszulindy. Nawiązując do wpisu, w jakimś serialu występuje bohater o nazwisku Weksel, jest to postać krętacza i oszusta, który „w życiu słowa prawdy nie powiedział”, także scenarzyści serialu pejoratywnie potraktowali weksle.
Bo w międzywojniu płaciło się wekslami. Dziś płaci się przelewem:)
@bartoszcze – ??? chyba nie sugerujesz, że kiedyś weksel zastępował płatność przelewem? O to właśnie chodzi, że wekslem się płaci jak się nie chce od razu angażować swoich pieniędzy (bo się nie ma, bo się nie chce itp) – tak jak ten dyrektor teatru w filie, który płacił wekslem bo gotówki (czy też środków na koncie) nie miał.
Przemyśl to starannie:)