Odwiedzając dziś jeden z budynków warszawskiego sądu zostałem uraczony taką oto reklamą. Skądinąd ciekawe – gdyby to było „Adwokat Jan Kowalski – nikt nie zrobi tego lepiej” – to byłaby „nieetyczna” reklama. Jeśli Okręgowa Rada Adwokacka reklamuje tak ogół adwokatów – jest OK. A przynajmniej nie ma kto ukarać.

Swoją drogą reklama jest mistrzostwem niedomówienia – sprawa wrażenie, że adwokaci są najlepsi, ale analizując dokładnie slogan nie sposób nie uznać, że „inni” mogą być równie dobrzy. Taki tyłkochron ;)

A jakie są nasze doświadczenia z adwokatami w ramach pełnomocników naszych przeciwników procesowych klientów kancelarii Remitent?

Powiem szczerze, że nie najlepsze.

Zawoalowane dyskredytowanie nas w oczach naszego klienta (wszelkiego rodzaju „zdziwienia”, iż strona reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika „śmie” podnosić tak absurdalne – zdaniem przeciwnika – tezy lub zarzuty. Mógłbym to zrozumieć, gdyby nasze działania rzeczywiście były niedorzeczne, jednakże zwykle świadczy to o miałkości wiedzy osoby nam niekompetencję zarzucającej…)

Zachowywanie się jak buc (nie będę tego rozwijał…)

Grożenie po rozprawie na korytarzu „pożałujecie tej sprawy” – w sytuacji, kiedy nasze działanie istotnie odwróciły prawdopodobieństwo wygranej na korzyść naszego klienta…

Ewidentnie adwokaci mają jakiś problem w swoim środowisku.

Jeden z remitentów został wyśmiany przez adwokatów, do których zgłosił się po poradę z wekslem. Twierdzili oni, że oprócz posiadania prawidłowego weksla wierzyciel powinien jeszcze legitymować się roszczeniem „ze stosunku podstawowego”. I że nie jest tak, że sam weksel umożliwia dochodzenie roszczenia.

Widocznie nie słyszeli, albo nie potrafią sobie wyobrazić sytuacji, kiedy weksel jest jedyną i samodzielną kauzą zobowiązania. Jak chociażby w popularnej wersji „weksel zamiast pożyczki”, kiedy to za wystawiony weksel wystawca otrzymuje pieniądze.

W głowach adwokatów tli się „myślenie po chłopsku”, że „skoro ktoś dostaje pieniądze za weksel” to „musi to być umowa pożyczki”.

Wniosek jest taki, że trzeba uważać do kogo udaje się po pomoc. Ja też kiedyś utopiłem 180zł za błędną poradę u adwokata Łukasza Brydaka, ale tam przynajmniej miałem tego świadomość. Czasami przychodzą do nas klienci – „spady” po wcześniejszych kancelariach; niekiedy stopień niekompetencji konkurencji poraża…

Za to największą przyjemność mi sprawia, jako można wykorzystać w obronie klienta błędy popełnione przez pełnomocnika jego przeciwnika :)

Z filmu „Złap mnie, jeśli potrafisz” z Leonardem di Caprio.

Głupie youtube w imię źle pojętej ochrony intelektualnej i wbrew możliwemu użyciu na potrzeby cytatu blokuje mi możliwość umieszczenia tam tego fragmentu filmu; Jeśli chcesz obejrzeć, musisz zatem kliknąć w poniższy link i odtworzyć go w standardowym odtwarzaczu plików .wmv w swoim systemie…

obejrzyj film (2 minuty, 16MB)

Na pewno wielu wierzycieli ucieszy fakt, że oto właśnie orzeczeniem sądu została zniesiona możliwość powoływania się dłużnika na przedawnienie wierzytelności. Może nie w teorii – bo w skrajnie niekorzystnych dla wierzyciela przypadkach powołanie się na przedawnienie będzie możliwe, ale w praktyce już tak. A już na pewno wierzyciel mając przedawnioną wierzytelność może wybrać odpowiedni sposób jej dochodzenia, który na pewno uniemożliwi obronę zarzutem przedawnienia przez dłużnika. pod warunkiem, że orzeczenie, które będziemy omawiać, jest zasadne, do czego mam jednak spore wątpliwości.

Post zainspirowany wpisem Olgierda na temat wyroku II Ca 465/14.

Stan faktyczny był taki, że pozwany podniósł zarzut przedawnienia, ale dopiero w apelacji (co akurat jest nieistotne w naszych rozważaniach). Ważnym było to, że zarzut ten był podniesiony w piśmie do sądu, zatem dotarł do pełnomocnika powodowej strony, a nie do samego powoda.

Analizując stan sprawy sąd doszedł do wniosku, że:

1. Oświadczenie o przedawnieniu składa się wierzycielowi, a nie sądowi
2. Oświadczenie o przedawnieniu składa się powodowi, a nie pełnomocnikowi powoda (zatem podniesienie takiego zarzutu w sprzeciwie lub zarzutach, jeśli powód jest reprezentowany przez pełnomocnika, nie jest skutecznym złożeniem oświadczenia wierzycielowi)
3. Przedawnienie w sensie materialnoprawnym nie następuje z mocy samego prawa z upływem określonych terminów. Dla jego zaistnienia konieczne jest złożenie przez dłużnika oświadczenia wierzycielowi, które ma charakter prawo kształtujący.

Jak to było dotychczas?

Jeśli dłużnik otrzymywał nakaz zapłaty na przedawnione roszczenie, podnosił taki zarzut w zarzutach. Skutkowało to oddaleniem powództwa.

Jak może to wyglądać teraz?

Samo upłynięcie terminu przedawnienia nie powoduje nomen omen przedawnienia. Wierzycielowi należy złożyć oświadczenie o przedawnieniu, dopiero wówczas takie oświadczenie ma „charakter prawo kształtujący” skutkujący przedawnieniem.

Rozpatrzmy zatem kilka przypadków, kiedy wierzyciel posiada przedawnioną wierzytelność i mimo to chce ją skutecznie dochodzić przed sądem.

1. „Na pełnomocnika”

Powód wytacza powództwo przez pełnomocnika. Pozwany podnosi zarzut przedawnienia. Sąd oddala zarzut, ponieważ pozwany nie złożył oświadczenia o przedawnieniu powodowi, tylko jego pełnomocnikowi oraz sądowi.

1. „Na szybszy pozew niż oświadczenie”

Powód wytacza powództwo, choćby samodzielnie. Pozwany podnosi zarzut przedawnienia, choćby bezpośrednio wobec powoda. Jest on jednak nieskuteczny, ponieważ złożenie pozwu przerywa bieg przedawnienia. Dotychczas uznawało się, że wytoczenie powództwa na przedawnione roszczenie nie powoduje przerwania biegu przedawnienia i rozpoczęcia biegnięcia na nowo po zakończeniu sprawy sądowej, ponieważ nie było czego przerywać, bo wierzytelność w momencie pozywania była już przedawniona, skoro jednak dochodzimy do wniosku, że sam upływ terminu przedawnienia to za mało do przedawnienia, to znaczy że powód wytaczając powództwo przed otrzymaniem oświadczenia o przedawnieniu dysponował jeszcze nieprzedawnioną wierzytelnością, zatem złożenie pozwu skutecznie chroni go przed tym zarzutem.

3. „Er ist Mustafa. Er kommt aus Korea”

Wierzyciel boi się sprytnego dłużnika, który wiedząc o powyższych niuansach, po otrzymaniu nakazu będzie bezpośrednio wobec powoda podnosił zarzut przedawnienia. Nic trudnego – znajdujemy pana Mustafę z Korei, który nabędzie wierzytelność i przez pełnomocnika będzie jej dochodził w sądzie. Warunek jest jeden – dłużnik nie możne znać adresu pana Mustafy, aby móc złożyć mu skuteczne oświadczenie o przedawnieniu.

Ktoś tu się myli. Albo sąd, albo ja. Proszę o wyjaśnienie tej sytuacji w komentarzach ;)

Program „Sprawa dla Reportera” bawił już nas kilkukrotnie, myślę jednak, że ta kabaretowa parodia również przysporzy wam wiele satysfakcji :)